OMG. Wat nu?
Ja je leest het goed, ik schrijf in het Nederlands. Bij wijze van uitprobeersel. Want op Facebook kan ik niet meer schrijven. Joh. Op Instagram kun je alleen korte berichten schrijven. Op YouTube kun je iets langer schrijven, maar daar volgt niemand me. Dus ik probeer het gewoon hier, op m’n website. Deze is eigenlijk volledig in het Engels. Maar ik kan ongelimiteerd schrijven (joh) en kan natuurlijk gewoon iets nieuws uitproberen. OMG. Wat nu?
Wat is er allemaal aan de hand? Ik was naar Indonesië gereisd om m’n social media structuur te geven. Dat pakte ook totaal anders uit. In plaats van alles op orde, was ik 3.2 duizend fans (FB) kwijt. Dat is zo’n 3/4 van al m’n volgers. Ofwel Petterik is helemaal terug naar af. Wat nu?
Heel eerlijk gezegd weet ik het even niet. Ik ben zoveel nieuwe dingen begonnen de afgelopen jaren dat ik eventjes geen zin meer heb om alweer iets nieuws te beginnen. Niets doen is ook geen optie. Voel je m’n dilemma?
Wat is er ondertussen gebeurt? Veel. Heel veel. Weet je wat pas ruk is? Dat ik niet eens alles kan opschrijven. Deze ‘Backpacker with Trust Issues’ vertrouwd naast Facebook, helemaal niemand meer. Ook niet de Nederlandse Overheid. Zeg maar gerust Belastingdienst. Die ongetwijfeld mee leest. Leuker kunnen ze het niet maken.
Hoe leg ik het uit?
Om toch een beetje een idee te geven. Ik was terug naar Maleisië vanwege een afspraak, voor drie maanden. Na ruim een week kwam ik er toevallig achter dat mijn ‘baas’ onze afspraak helemaal niet na kwam. Ze beweerde bij hoog en bij laag dat ik nooit had aangegeven dat ik daarvoor terug was gekomen. Ik voelde me best wel genaaid. Want ik had juiste meerdere malen tegen haar gezegd waarom ik terug zou komen. Ze bevestigde dat toen. En nu opeens wist ze van niks. Ze wilde eventueel wel een nieuwe afspraak met mij maken die dan vanaf die dag in zou gaan. Ik voelde me meer dan klote.
Ik was er zo klaar mee, dat ik het liefst meteen zou vertrekken. Geen idee waar naar toe, maar gewoon weg van hier. Ik besefte dat dat geen slimme optie was. Dus ik stemde mee in om een nieuwe afspraak in te laten gaan. Ze vroeg me dit keer om een bevestiging. Via Whatsapp. Ik bevestigde dat ik voor de periode van 1 maand zou blijven. Tot 31 maart. Dus geen drie maanden meer.
Ik ging op zoek naar een nieuwe volunteers job. Maar waar? Ik stuurde wat hostels een bericht via Instagram. Weet je hoeveel er reageerden? Geen één. Shit. Wat nu? Toen bedacht ik me, dat de eigenaren van het hostel in Kuala Lumpur, waar ik eerder had gewerkt, had gevraagd of ik wilde verlengen. Ik stuurde de baas een bericht.
De volgende dag kreeg ik een antwoord. Ze waren nog wel geïnteresseerd in een volunteer voor hun social media. Ze gaan namelijk in maart een nieuwe locatie openen. Ik vroeg of ze ook wilde dat ik weer front desk work ging doen. Nachtdienst. Daar had ik niet zo veel zin in namelijk.
Wat dan wel
Dat hoefde gelukkig niet. Dus guess what. Petterik gaat een maand in KL als content creator aan de bak! OMG. Eindelijk iets doen wat (sorry dat ik het zeg) niet beneden m’n niveau is. Nu maar hopen dat daar dan weer nieuw werk uit komt.
Mijn probleem trouwens is nooit inspiratie. Ik heb ideeën zat. Ik heb altijd moeite met motivatie. Om telkens weer de energie te vinden om iets te ondernemen. Een coach zei ooit, dan is het nu niet de tijd om je daarmee bezig te houden. Het is tijd wanneer het tijd is. Mooi gezegd, maar het schiet nog steeds niet op.
Ik had sowieso geen tijd om een beeld uit te zoeken of te maken voor deze post. Ik moet namelijk voor elke post op m’n website een beeld hebben. Net zoals bij Instagram. Weet je wat ik gedaan heb? Schrik niet. Ik heb ChatGPT om advies gevraagd. Ik gebruik dat gewoonlijk nooit. Want Petterik heeft nooit gebrek aan inspiratie. Alleen Petterik heeft gebrek aan energie en daarmee tijd.
Dus ik heb ChatGPT gevraagd een beeld voor me te maken van een jochie die Cookie Hunt en het even niet meer weet. Bizar genoeg wist ChatGPT dat ik geen vrouw ben (Ansuya). Toen ik om een re-make vroeg (zie foto onder) had ik in het nieuw gecreëerde beeld zelfs grijze haren! Bizar. M’n nieuwe DJI Osmo camera had ik zelf ingegeven. De groene backpack ook. Maar de Apple Watch niet. Die is overigens stuk. Zou ik m’n camera moeten bedekken soms? ChatGPT blijft bizar.
Ik durf ook niet alles
Enniewees. Ik heb m’n baas nog niet durven vertellen dat ik niet langer dan een maand blijf. Erger nog, ik heb m’n vrije dagen opgespaard om eerder te kunnen vertrekken. Dus in plaats van genieten van m’n vrije dagen en m’n (gratis) verblijf, vertrek ik.
Het ticket naar KL kostte me 18 euro. Yep. Achttien euro maar. Het is ook maar een uurtje vliegen. Ik vlieg met m’n favoriete AirAsia. Dus ik weet nu al dat ik vertraging heb. Maar goed, het is maar één vlucht, overdag. En ik weet al waar ik heen moet.
Dus ja, wat nu. Voorlopig werk ik deze maand zes dagen per week, zes uur per dag. Ja echt. Ik heb maar één dag in de week vrij. Die spaar ik nog op ook. Joh. Dus ik werk lange weken hier. Ik dacht dat de baas boos was op mij. Gewoonlijk vraagt ze dagelijks wel waar ik ben, wat ik ga doen of dat ik wil eten. De laatste dagen niks. Maar ze heeft erge last van hoofdpijn de laatste tijd. Kan ze natuurlijk ook niks aan doen. Da’s sowieso nooit fijn.
Geen doorsnee toerist
Weet je waarom ik trouwens niet de doorsnee toerist ben? Omdat ik niet als een kip zonder kop rond ren om zo veel mogelijk te zien. Sterker nog, ik hoef die toeristische attracties helemaal niet te zien. Ik stoor me er eerlijk gezegd steeds meer aan dat iedereen, ja ie-de-reen, steeds naar de zelfde bestemmingen reist. Iedereen maakt de zelfde foto’s van de zelfde prachtige views. En iedereen wil influencer worden. Ik overigens niet hoor, blijf liever content creator. Geen idee trouwens of ik dat nog wel kan.
Want toen ik mijn macaronwinkel had, toen deed ik iets bijzonders. Iets wat niemand anders deed. Ik had niet de macaron uitgevonden. Ook was ik niet de eerste in Nederland die ze maakte. Maar ik was wél de eerste die zich er in specialiseerde. Dat heeft niemand me tot nu toe nagedaan trouwens. Niet dat ik daar ooit naar gezocht heb. Misschien leef ik te veel op m’n eigen planeet.
Het liefst doe ik iets wat een ander nog nooit gedaan heeft. Wat een ander ook nooit zomaar kan doen. Ik hou er nou eenmaal niet van om te doen wat de hele wereld al doet. Where’s the fun in that? Maar het is niet zo dat ik toen op zoek was naar iets hoor. Nee. Mijn passie voor macarons was spontaan ontstaan. Het toeval deed zich voor dat er een winkel uit voort kwam. Er was niks gepland. Ik had nooit een droom om een winkel te openen. Het kwam gewoon op m’n pad.
Alles kost geld
Ik hoor je al denken, Petterik wacht gewoon wat er op je pad komt. Ja ja. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste ben ik ongeduldig. Joh. En ten tweede heb ik geen baan of inkomen om ergens naar uit te kunnen leven. En alles kost geld.
Ik was zo super blij met de donaties, die ik nooit zag aankomen. Maar de harde realiteit is, die kwamen alleen via Facebook. En die is pleite. Komt ook niet meer terug. Wat mij weer terug bij af brengt. Het was al een mision impossible om in een jaar een online empire op te bouwen. Nu 3/4e van m’n volgers weg zijn is het niet alleen impossible, maar kan ik het ook geen mission meer noemen. Het kan gewoon niet.
Voorlopig probeer ik overal volunteer jobs te krijgen. Zonder Worldpackers of WorkAway trouwens. Dat zijn websites gespecialiseerd in vrijwilligerswerk wereldwijd. Maar die kosten geld. Zonder hun is het dus een extra grote uitdaging. Maar misschien moet ik gewoon toegeven en 60 dollar betalen voor Worldpackers ofzo. je moet dan nog wel steeds zelf solliciteren. Ze bieden je alleen een netwerk. Waar ik overigens nu ook op kan kijken, alleen kun je niet reageren op de advertenties.
Slimme ikke had stiekem foto’s van hun vacatures opgezocht op Google. En zo zelf een berichtje gestuurd naar de hostels. Waar dus vrijwel niemand op reageerde. Kennelijk accepteren ze alleen kandidaten via hun websites. Geen idee.
